Yin sprak niet zo veel. Ze kon namelijk ontzettend genieten van de magische stilte. Yin was een hele slimme dame met een prachtig zwart kleurtje. In haar hart leefde het licht van de zon. Deze zon was de liefde voor haar broertje Yang. Yang was Yin haar tegenpool en hield niet zo van stilte, maar was juist gek op praten en bewegen, altijd druk en vol verhalen. Yang was een sportief heertje met een sneeuw wit kleurtje. In zijn hart leefde de kracht van de nacht, het zilveren licht van de maan. Het maanlicht in zijn hart, was de liefde voor zijn zusje Yin.
Op een dag riep Zonnebron Yin en Yang bij zich. Hij vertelde Yin en Yang dat ze de mensen op Aarde mochten gaan helpen. Vliegensvlug, met de snelheid van het licht, toverde Zonnebron een deur naar de Aarde. En met de kracht van zijn zonnestralen stuurde hij Yin en Yang als één wezentje naar Moeder Aarde.
Voor het eerst sinds hun geboorte mochten Yin en Yang nu samen in één lichaam leven. Het was wel even wennen hoor, want Yin die van stilte hield, werd af en toe een beetje gek van het drukke gedrag van haar broertje Yang. Maar ze konden nu niet meer wegrennen van elkaar. Dus moesten ze samen leren dansen tussen het donker van stille Yin en het licht van drukke Yang.
Moeder Aarde vertelde Yin en Yang dat de mensen op Aarde bang waren geworden voor het donker. Bang voor hun eigen schaduw. Het licht in hun hart, begon door hun angst voor het donker te verdwijnen. Waardoor de mensen begonnen te vergeten hoe ze in liefde met Moeder Aarde konden samenleven. Ze wisten niet meer dat er in het donker ook de kracht van het licht leeft. Net zoals er in het licht, ook de kracht van donker leeft.
Kijk maar eens naar de sterrenhemel. De sterren fonkelen als lichtjes, omdat de nacht zo donker is. Zonder het donker kunnen we het licht niet zien.
Doordat de mensen bang waren geworden voor het donker in hun zelf, waren ze dus een beetje uit balans geraakt. Ze begonnen een beetje te wankelen. Door niet meer naar de schaduw van hun donker te kijken, konden ze hun licht van liefde niet meer vinden. Hierdoor kwamen er steeds meer donkere dagen in de levens van de mensen op Aarde. Doordat de vlam van liefde in het hart van de mensen begon te verdwijnen, werd het steeds moeilijker voor Moeder Aarde om haar planeten lichaam gezond te houden. Want Moeder Aarde had de liefde van haar mensen kinderen nodig om gezond en gelukkig te blijven.
Zonnebron en Moeder Aarde,
Zonnebron en Moeder Aarde bedachten een plan om de mensen op Aarde te helpen met hun angst voor het donker. Het plan was om Yin en Yang zelf de donkere emotie van angst te laten voelen. En als het ze dan lukte om door het donker van de angst het licht te vinden, dan konden ze de andere mensenkinderen op Aarde gaan helpen met het overwinnen van hun angst. Zo zou er weer een balans komen tussen het donker en het licht op Aarde. Zonnebron en Moeder Aarde geloofden met al hun liefde in de kracht van Yin en Yang. Zij konden de vlam van liefde weer laten ontwaken in ieders hart op Aarde. Dat wisten ze zeker!
Yang wordt bang,
Yang en Yin werden na een vrolijke ochtend spelen op het schoolplein met hun vriendjes en vriendinnetjes, ineens verrast door een hele boze jongen. De jongen was eigenlijk heel verdrietig, omdat zijn hondje pas geleden was gestorven. Maar doordat hij niet durfde te huilen, veranderde zijn licht naar donker en werd hij boos, heel boos. Door zijn donkere dag kon hij het vrolijke licht, het gelach en gezing van Yang en Yin niet meer aan horen.
Hij rende boos op hun af en duwde hun omver, waardoor Yin en Yang met hun ronde bolle lijfje begonnen te rollen. Ze rolden richting de rand van de steile heuvel en vlogen hoog door de lucht. Pardoes landen ze met een luidde plons in het water. Helemaal in paniek begon Witje Yang te schreeuwen, want zwemmen konden ze nog niet. Zwartje Yin was wel gewend aan het gevoel van donker en bleef rustig. Maar Witje Yang werd bang, zooooo ontzettend bang, dat hij zijn eigen licht niet meer kon voelen en zien. Zijn licht werd steeds kleiner en kleiner, waardoor zijn angst in het donker de kans kreeg om groter te groeien. Yang raakte in grote paniek!
Gelukkig was de Meester al onderweg om hem en zijn zusje Yin te redden. Alles kwam uiteindelijk goed, maar Yang zijn angst voor het donker was gekomen en niet meer weggegaan. Witje Yang wilde niet meer naar het donker in zichzelf kijken. Zonder de liefde van Yang veranderde Yin in een schaduw op de muur. Want zonder de liefde en het licht van haar broertje Yang kon Zwartje Yin niet leven. Door de donkere emotie van angst waren ze nu uit balans en gescheiden van elkaar. Hun prachtige regenboog lichaam was verdwenen en de donkere dagen van angst waren begonnen.
Het Schaduw Monster,
Het was bedtijd en Witje Yang zat in elkaar gedoken op zijn bedje onder de grote stille schaduw van zijn zusje, zeggende: ‘ Zwartje Yin ik ben vandaag in het water bang voor je geworden , je bent nu zo groot en je ontrooft me van mijn licht!’
Zwartje Yin antwoordde liefdevol: ‘mijn lieve Witje Yang, je kiest er zelf voor om bang voor mij te zijn. Vandaag hebben wij mogen leren hoe angst voelt, zodat we iemand die ook bang is beter kunnen helpen. We begrijpen nu wat angst is. Doordat je liefde nu is verdwenen is er angst geboren. Door angst ga je dus anders kijken en ben je mij gaan zien als een gevaar. Lieve Yangie wees toch blij! We hebben iets nieuws geleerd. Als jij blijft kiezen voor jou gevoel van angst, dan maak je jezelf klein, waardoor ik, Yin je zwarte schaduw, nog groter zal worden’.
De wijze woorden van Yin hadden niet geholpen want Witje Yang antwoordde bang en zei: ‘Yinnie waarom kun je niet gewoon weggaan? Want alleen dan zal mijn angst verdwijnen en kan mijn licht van liefde weer schijnen. Ga gewoon weg Yinnie !! Laat me toch met rust’.
Zwartje Yin probeerde het nog een keer en hielp haar broertje Yang met herinneren door de woorden van Moeder Aarde nog een keer te herhalen: ‘Moeder Aarde heeft het jou toch ook uitgelegd? Waarom zou je bang zijn voor het donker? Je bent toch ook niet bang voor de sterrenhemel? De sterrenhemel van licht kun je alleen zien in het donker. En zonder het donker kun je het licht niet zien. Dat weet jij toch ook Broertje?’
Yang was nog steeds bang, maar Yin gaf niet op. Ze ging verder met vertellen en zei: ‘Wij kunnen niet zonder elkaar leven, wij zijn samengebracht om balans in elkaar te brengen. Alleen jij kan jezelf even groot maken als mij. Want ik ben jou en jij bent mij.
En zo moeilijk is het niet broertje. Vind de moed in je hart, vraag zusje water om kracht en durf zonder angst te kijken naar je eigen grote zwarte schaduw en geef het je liefde. Als je dat doet, zal je weer gaan zien dat er in jouw schaduw ook een wereld van licht leeft. Kom op Witje Yang, je kan het!!’
De angst in Witje Yang begon een beetje te verdwijnen. Hierdoor kon hij zich weer herinneren wat Moeder Aarde hun had verteld over angst en de donkere dagen. “Kijk naar je schaduw en voel je angst. Zeg dan tegen je angst dat het tijd is om terug te veranderen naar licht. En geef het dan al je liefde”.
Terwijl de woorden van Moeder aarde nog na galmden in zijn hoofd voelde hij zijn moed een beetje groeien. Witje Yang haalde een paar keer diep adem en vond eindelijk de kracht in zichzelf om zonder angst naar de zwarte schaduw op de muur te kijken. Hij keek en keek nog eens, maar wat hij zag leek op een heel groot eng beest. Zijn zusje Zwartje Yin zag dat hij weer bang werd. Ze greep gauw in en zei: ‘ je ziet een eng beest doordat je weer bang wordt mijn lieve broertje Yang. Je liefde is jouw bescherming dus wees niet zo bang. Haal nu nog eens een paar keer diep adem en kijk dan nog een keer met liefde naar het beest ’.
Witje Yang haalde een paar keer diep adem en keek met zijn liefde naar het beest. En ja hoor het was hem gelukt, het beest begon ineens te veranderen van vorm en het zwart begon lichter te worden. Hoe langer hij keek, hoe mooier het werd. Ineens kon Witje Yang weer helder zien, en wat hij zag was zo betoverend mooi, hij zag de witte schoonheid in de schaduw van zijn zwarte zusje Yin.
Een prachtige witte Eenhoorn stond ineens naast zijn bed. Witje Yang werd ineens zoveel liefde, waardoor zijn zwarte angst schaduw, niet langer bij hem wilde zijn. De schaduw van zijn angst kon zoveel liefde niet verdragen en vloog zo vlug als het kon het slaapkamerraam uit.
Witje Yang haalde opgelucht adem, het was alsof een steen zijn hart verliet. Hij voelde zich zo licht en gelukkig. Nu de schaduw van zijn angst was vertrokken, voelde hij zijn Zusje Zwartje Yin eindelijk weer. Ze waren weer samen en gelukkig. Nu de angst van Witje Yang was verdwenen begon hun regenbooglichaam ook weer te schijnen.
De schaduw was het raam uitgevlogen, maar de betoverende Eenhoorn stond nog steeds in de kamer en begon ineens te spreken. De Eenhoorn sprak niet via de mond, maar via gedachten. Yang en Yin konden haar horen in hun hoofd:
‘Dag Lieve Yang en Yin, ik ben jullie krachtdier en beschermer Snowflake en ben geboren uit het licht van jullie grote schaduw. Doordat jij Witje Yin zonder angst naar jou donkere schaduw durfde te kijken, kon ik via jou licht en liefde geboren worden. Vanaf nu ben ik hier om jullie te beschermen tijdens de donkere boze, angstige of verdrietige dagen die nodig zijn om nog sterker, mooier en wijzer te worden’.
‘Ik ben geboren uit de donkere emotie van angst. Op Aarde zijn er nog veel meer donkere emoties die je af en toe mag voelen om van te leren. En als je dan ook naar die schaduwen durft te kijken en het weer wegtovert met jullie liefde, zullen jullie gaan ontdekken dat er nog veel meer beschermers zoals ik, leven in het licht van iedere schaduw emotie’.
‘Wauw’, riepen Yang en Yin blij. Bijna struikelend over hun woorden, vroegen ze enthousiast aan hun nieuwe krachtdier Snowflake; ‘Dus we zijn nu nooit meer alleen? En we kunnen nog meer licht beschermers maken, net zoals jij? En jij bent er vanaf nu altijd om ons te helpen?’
’Ja’, antwoordde Snowflake lachend. ‘Met elkaar gaan we al jullie licht beschermers geboren laten worden uit iedere donkere emotie die nog komen gaat. Dus wees niet bang voor verdriet, voor verliezen of voor boosheid. Want jullie weten nu dat in iedere donkere emotie de kracht van het licht leeft, de kracht van toveren. Want op Aarde is liefde toverkracht!’
‘Kom maar op met die donkere emoties!’ Riepen Yin en Yang blij! Nu ze de angst die leefde in de schaduwen van de mensen eindelijk begrepen, konden ze beginnen met het helpen van de mensheid.
Iedereen was nieuwsgierig geworden naar hun liefdeskracht en al gauw deden de kinderen op hun school mee. Steeds meer mensen leerden dansen tussen het licht en het donker, tussen Yin en Yang. Waardoor de Aarde weer terug veranderde naar een plek van liefde en vrede met steeds meer vrolijke en zonnige dagen! Iedereen speelde en danste weer. De mensen waren nu sterker dan ooit daarvoor. Want er waren al vele krachtdieren geboren uit hun angst schaduwen. Ze begonnen samen te werken en beschermden als één grote familie de natuur- en dierenrijken van hun allergrootste liefde, hun lieve Mama Aarde.
